جوان از زمان بیمناک بود، از عبور بی محابا و شتابناکش.

میگفت: دست های زمان از طوفان است، می آید و می گذرد و همه چیز را در می نوردد.

نشان همه چیز را پاک میکند و رد همه چیز را می روبد.

کاش اما نشانی بود و دری که به هیچ باد و ردی که به هیچ باد و بورانی زدوده نمی شدو هیچ طوفانی را یارای او نبود.

جوانمرد گفت: بنویس، بنویس، بنویس!

جوان گفت: با چه بنویسم و بر چه بنویسم که بماند؟

جوانمرد گفت: بر هر چیز می توان نوشت الا بر آب. اما تو بر آب بنویس. بر آب بنویس و با خون خویش.

این یادگاری است که تنها عاشقان و مستان و سوختگان می گذارند.

و در جهان تنها همین نشان می ماند.