بیست و نهم اسفند ۹۶

تا چند ساعت دیگه سال ۹۶ هم تموم میشه و سال ۹۷ شروع میشه، سالها چرا انقدر سریع میگذرند و توان پاک کردن حافظه من رو حد اقل از پاییز ۹۰ به اینور رو ندارن؟

امسال چند پست بیشتر توی این سایتم نذاشتم، شاید چون میدونم که خیلی اعتباری به این سایت نیست. چون اگه من روزی نباشم دیگه کسی نمیتونه این دومین رو تمدید کنه، و خود به خود نابود میشه. شاید همین هم خوب باشه.

از سال نود، نود و یک، نود و دو تا امسال دقیقا تمام شعر ارغوان سایه برای من مصداق داشت که “این چه رازیست که هر بار بهار با عزای دل ما می آید”

اسفند نود و سه رفتم بیمارستان قلب جماران و برام قرص ایندرال تجویز شد. اما امسال اسفند هم دوباره مجبور شدم برم ، این بار بیماری جدی تر هست. تشخیص پزشک دیاستولیک دیسفانکشن هست Diastolic Dysfunction یعنی قلبم موقع انبساط خیلی خوب عمل نمیکنه. دکتر گفت این عارضه تو مردها بالای سن ۵۰ و تو زن ها بالای ۶۰ سال رخ میده و من هنوز به ۳۸ نرسیدم ! دلیل : فشار خون بالا به علت افسردگی شدید و استرس و اعصاب.

اصلا هم نمیخوام ناله کنم و نفرین به جون کسانی که شش هفت سال پیش اومدن و دروغ گفتن و خودشون و پرستار جا زدن و روانشناس از آب درومدن و رفتن ! بسه دیگه چقدر میخوای نفرین کنی آراسپ؟

نه فقط میخوام عکسهام رو اینجا بذارم که اگه خواستم یه روزی به مدارک و آزمایش های قلبیم مراجعه کنم اینجا مونده باشه.

فقط تنها چیزی که میتونم بگم اینه که بر خلاف گفته سهراب زندگی اصلا رسم خوش آیندی نبود برای من.