عشق محمد رضا لطفی و قشنگ کامکار

محمدرضا لطفی استاد تار و سه تار و کمانچه بزرگترین موسیقی دان و آهنگساز تاریخ معاصر ایران است که به همراه اساتیدی چون حسین علیزاده و مرحوم پرویز مشکاتیان بسیاری از آهنگها و تصنیف های اسطوره ای و ردیفی موسیقی ایرانی را ساختند که توسط استاد محمد رضا شجریان خوانده شد.

محمد رضا لطفی نیاز به معرفی ندارد، او قبل از انقلاب با گروه کامکارها که گروهی کرد بودند آشنا شد و با خانمی به نام قشنگ کامکار ازدواج کرد و از آن ازدواج فرزندی به یادگار مانده است. اما این ازدواج بنا به دلایلی که ما نمیدانیم پایدار نماند و در سال ۵۷ آنها از هم جدا شدند. اما مگر میشود دو نفر که اهل هنر و شعر و ادب هستند بدون عشق ازدواج  کرده باشند؟

در یکی از پست ها شعری از سایه نوشته بودم تحت عنوان زمانه بی پدر و مادر است

ای کاش می دانستند عشق هرگز نمیمیرد

ای کاش می دانستند، که عشق هرگز نمیمیرد ، و از کسی به کس دیگر تبدیل نمیشود. ممکن کسی عاشق شخصی شود و بعد عاشق شخصی دیگر شود ولی به محض اینکه عاشق شخص دیگری شد میفهمد که عشق قبلی عشق نبوده است و تنها او تصور میکرده که عشق است. مردم این دور و زمانه هم که بیشتر امور دنیایی را به عشق پاک بر می گزینند و چه خسران بزرگی که گردش عقربه های ساعت و یا گردش ماه به دور زمین و گردش هر دوی اینان به دور خورشید را نمیفهمند. نه مردم امروز هرگز نمیفهمند غروب خورشید بسته به یک دور برگردان خیابان است !

وقتی کلیپ زیر را میبینم بی اختیار یاد خیلی چیزها می افتم و با خود میگویم که چرا؟ عاشق و معشوقی جدا از هم یکی زیر خاک و یکی هم ارغوان گونه بالای سرش بوسه بر سنگ قبرش میزند و حلوا پخش میکنند. بعضی عشاق به همین هم راضی هستند که بعد از چهل سال معشوقی بیاید از سر راه با ظرفی حلوای خیراتی و دبه ای آب برای شستن سنگ مزار. مگر ما چه کردیم با قبر آرش پسر عمه ام، فقط شستیم و دیگر هیچ، او مرده! و نمیتواند حرف بزند. نمیتواند داد بکشد یا آفتابگیر ماشین را محکم به بالا بکوبد ، یا در بالای پل سئول با بنزین  خالی در باران و برف پاییزی گیر کند. اما لطفی صدایش مانده، صدای خوبی نداشت، خودش میگوید من داد میزنم، آواز نمیخوانم. لطفی سال ۹۳ فوت کرد. انگار همه چیز با هم تمام شد.