به چه می اندیشی؟!

چند ماهی است که تصمیم گرفتم چیزی در سایت خود ننویسم که سکوت کردن بهتر از پرت و پلا گفتن است.

توی همین مدت آماری که از سایت من به دستم میرسه نشون میده که افرادی هستند که دائما تو سایت من میایند بیشتر از تهران و اصفهان و تبریز نمیدانم که کدامشان دوست من هستند و کدامشان دشمن خونی من . چون من دوستان و دشمنانی در محیط مجازی دارم بر خلاف دنیای واقعی که دوستان واقعی من به تعداد انگشتان یک دست است و یک دشمن دارم که کارم با او به شکایت حقوقی رسید و قرار است که دوباره دادخواست کیفری دیگری علیه آنان تنظیم کنم.

اما دشمنان دیگری که در فضای مجازی دارم دشمنان اندیشه و تفکرات من هستند. کسانی که علناً به ملاصدرا و فلاسفه ای که من ده سال از عمرم را برای شناساندن آنان خرج کردم فحش میدهند. آنان جاهلانی هستند که نه از دین چیزی میدانند نه از فلسفه و نه از حکمت و نه از آدمیت. حیوان هایی هستند در پوشش انسان. گرگ هایی در پوشش میش.

و اما دوستان احتمالی من ، کسانی هستند که یا اندیشه من را فهمیده اند که من همه اندیشه ام را در سایت خود انتشار نمیدهم. یا کسانی هستند که عاشق صدای من شده اند. برین تو گوگل  و سرچ کنید الا یا ایا الساقی ، یا سرچ کنید مزرع سبز فلک، سایت گنجور بدون شک اولین سایت میاد بالا یک سری افراد هم دکلمه کرده اند.

کم نیستند افرادی که دوست دارند اشعار را دکلمه کنند، سایت گنجور بر اساس تعداد گوش دادن ها به یک دکلمه با هوش مصنوعی یا رایی که کاربران میدهند دکلمه افرادی را بالاتر از دکلمه افراد دیگر قرار می دهند. در بسیار از غزل های حافظ که توسط من دکلمه شده صدای خود من به عنوان اولین و برترین صدا در سایت گنجور آمده است ، اخیرا افرادی در اینستاگرم من را میخواهند فالو کنند وقتی می پرسم شما که هستید و از کجا آمده اید میگویند ما صدای شما را شنیدیم و اسمتان را در گوگل سرچ کردیم و صفحه اینستاگرمتان را پیدا کردیم.

با خودم میگویم عجب ! کسانی که باید روزگاری صدای ما را کشف میکردند کجایند؟ دکتر لطیف ده سال پیش برای اولین بار گفت اگر من هنوز در رادیو جوان بودم تو را به عنوان مجری استخدام میکردم. صدایت بسیار زیباست و من همیشه فکر میکردم چون شریک کاری من میباشند به من لطف کرده و دارند از من تعریف الکی میکنند.

خطاب به دشمنان مجازیم که دائم میان به سایت سر میزنند که بفهمند من کی سرم رو میذارم زمین تا با وجدان راحت به زندگی زنبوریشان ادامه بدن باید بگویم که آن عکس اول رو رویش کلیک کنند با کیفیت بالا به چشمای من نگاه کنند. من که هنوز نمردم که تو هلهله میکنی!

وقتی یه نفر نمیخواد به این سوال جواب بده که کجا بودی میگه قبرستون. ولی من واقعا قبرستون بودم. مادر بابام کمتر از دو سال پیش رفت و مادر مامانم همین سال ۱ از قرن جدید ، همین چند هفته پیش. ولی من نمردم. من هیچ وقت نمیمیرم! تنم میمیره ولی من نمیمیرم.

این دو تا مادر بزرگم تو یک چیز مشترک بودن. مادر بابام به کنایه همیشه بهم میگفت تو نمیخوای به ما پلو بدی (منظورش پلوی عروسی بود) منم رک میگفتم نه. ولی بنده خدا مادر مامانم میگفت روزی که حلقه عروسی بکنن دو دست تو من از خوشحالی میمیرم. چقدر هم به اینکه آدم کیو انتخاب میکنه اهمیت میداد. زن فلانی خوشگل تره یا زن فلانی و این حرف ها . ندید! هیچ کس دیگه هم نخواهد دید اون روز رو.

اگه فضول هایی که این مدت تو سایت من فضولی میکردند بخوان بپرسند که کجا بودی. میگم : سر قبر ننه ام. ننه بزرگ آدم با ننه آدم فرقی نداره. منم بازیچه وز و وز زنبور عسل های که واسه زنبور ملکه خوش رقصی می کنند نیستم. اونها هیچ وقت اون آیه رو تو قرآن نخوندن که خدا میگه کسی اگر دروغ بگه انگار با شمشیر به جنگ من آمده.

این ده سال فلسفه و حکمت خوندن هم بهم یاد داد که کارهای خرانه نکنم. آخه پسر دیوانه کی تو باغچه مردم گندم میکاره که ساقه های طلایی در بیاد. آخه جای ساقه های طلایی گندم باغچه مردمه؟ طرف میاد گندمت رو بر میداره ، آردش میکنه ، نونش میکنه میخورش به ریشت هم میخنده ! این کاری بود که من ده سال پیش این موقع میکردم تا اون پاییز اومد و پارک قیطریه.

و ای دشمن نامحترم من، بدون که منی که روزی ده ها بار این رو گوش میکنم و با هر بار گوش دادن روح از بدنم جدا میشه از مرگ کاری ندارم. اون گند و کثافتی که تو این سالها به پا کردید هم میزنم و زلالی آبی که تو چشم مردم درست کردید کدر میکنم. تا همه به باطن دزدتون پی ببرند. بترسید از اون روز و بترسید از کسی که این شعر حافظ رو با این صدا روزی پنجاه بار گوش میکنه:

آدم چهل سالگی رو که رد میکنه میفهمه که مثلا ده سال پیش انگار بچه ی خودش بوده از نظر عقلی ! من سال ۹۰ یک همایش ملی برگزار کردم با عنوان خدمات الکترونیک با شعار تحولی نوین در توسعه پایدار. منتهی قبلش سال ۸۷ تا ۸۹ تو یک کارخونه شیشه سکوریت تو سیمین دشت کرج مدیر بازرگانی خارجی بودم. من اولین کسی بودم که براشون چند کانتینر شیشه Ultra Clear فوق شفاف وارد کردم که وقتی رنگ سفید پشتش میخورد دیگه به سبزی نمیزد. آخه شیشه های معمولی رو اگر از کنار نگاه کنیم مغز شیشه به سبزی میزنه اما اون شیشه های فوق شفاف دیگه اینطوری نبود. گفته بودم ، چون که من از دست شدم در ره من شیشه منه. گر بنهی، پا بنهم ، هر چه بیابم شکنم !  نفهمید. فکر کرد شوخی بچگانه است.  بعد من فکر میکردم همه شیشه های عالم اینطوری مثل شیشه زیر هستند:

بعد فهمیدم که نه بابا همه شیشه ها Ultra Clear نیستند یه سری شیشه ها مثل نقاب هستند. بهشون میگفتن شیشه رفلکس، از اونور شیشه رفلکس طرف بیرون رو میدید ولی کسی که بیرون بود هیچ وقت نمیتونست اونور شیشه رفلکس رو ببینه. مثل عینک آفتابی، چشمای هیز طرف هرجا که بخواد میره واسه خودش ولی کسی نمیفهمه که اون داره به کجا نگاه میکنه. حالم بعدا از هر چی شیشه آینه ای و رفلکسه به هم خورد. این هم از اون تضاد هایی هست که واسه کسانی که تو کارخونه شیشه سکوریت کار کردن رخ میده دیگه ، کاریش هم نمیشه کرد.

جهت کوری چشم دشمنان واقعی و مجازی که برای نبودن من هلهله میکنند دوباره عکس بالای صفحه رو میذارم که قشنگ روش زوم کنند و بدونن که من زنده ام.

این شعر حافظ چه نزدیکی عجیب و غریبی با عکس زیر داره:

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا سرها بریده بینی

بی جرم و بی جنایت !

من به در گفتم ولیکن بشنوند ، نکته ها را مو به مو دیوار ها