غزلی از شاعر ارغوان – پیر پرنیان اندیش سایه

دستم نمی‌رسد که در آغوش گیرمت
ای ماه با که دست در آغوش می‌کنی ؟

در ساغرِ تو چیست که با جرعه‌ی نخست
هشیار و مست را همه مدهوش می‌کنی

می جوش می‌زند به دل خم بیا ببین
یادی اگر ز خون سیاووش می‌کنی

گر گوش می‌کنی سخنی خوش بگویمت
بهتر ز گوهری که تو در گوش می‌کنی

جام جهان ز خون دل عاشقان پر است
حرمت نگاه دار اگرش نوش می‌کنی

سایه چو شمع شعله در افکنده‌ای به جمع
زین داستان که با لب خاموش می‌کنی
سایه