با من صنما دل یک دله کن
این آهنگ را همایون شجریان در آرایش غلیظ خوانده که قبلا در این پست به تحلیل آن پرداخته ایم. آهنگی وحشیانه که در دو دقیقه تمام میشود.
حال بیایید همان آهنگ را با صدای ملکوتی استاد محمدرضا شجریان گوش کنید و ببینیم که در آخر تصنیف چطور استاد شجریان با حالت التماس و زاری و ناله وار از زبان مولانا گویی با خدا حرف می زند.
با من صنما دل یک دله کن
گر سر ننهم آنگه گله کن
مجنون شده‌ام از بهر خدا
زان زلف خوشت یک سلسله کن
سی پاره به کف در چله شدی
سی پاره منم ترک چله کن
مجهول مرو با غول مرو
زنهار سفر با قافله کن
ای مطرب دل زان نغمه خوش
این مغز مرا پرمشغله کن
ای زهره و مه زان شعله رو
دو چشم مرا دو مشعله کن
ای موسی جان شبان شده‌ای
بر طور برو ترک گله کن
نعلین ز دو پا بیرون کن و رو
در دست طوی پا آبله کن
تکیه گه تو حق شد نه عصا
انداز عصا و آن را یله کن
فرعون هوا چون شد حیوان
در گردن او رو زنگله کن
