وای ز دردی که درمان ندارد

از من رمقی به سعی ساقی مانده است

وز صحبت خلق بی وفایی مانده است

از باده دوشین جز قدحی بیش نماند

از عمر ندادم که چه باقی مانده است

(خیام)

این که اواخر اسفند هر سال یه بلای سر من میاد یه حکمتی داره، که در شعر ارغوان هوشنگ ابتهاج (سایه) نهفته است مثل یه راز.

این چه رازیست …

آنان که محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمع اصحاب شدند

ره زین شب تاریک نبردند به روز

گفتند فسانه ای و در خواب شدند