حدیثی عجیب از امام حسین

چند وقت پیش به حدیثی جالب و عجیب از امام حسین برخوردم که بسیار من رو به فکر فرو برد. قبل از هر چیز باید از اعتبار حدیث آگاه میشدم. چرا که آنقدر حدیث جعلی توسط مجلسی در بحار الانوار وجود دارد که وقتی حدیثی را در بحارالانوار ببینیم حدودا ۲۰ درصد احتمال دارد که آن حدیث واقعی باشد. بعد از تحقیقات به این نتیجه رسیدم که منبع اصلی حدیث اصلا بحار الانوار مجلسی نیست و خیلی قبل تر هم در کتب اهل سنت و هم شیعه آمده است و دیگر میتوان مطمئن شد که حدیث جلعی نبوده است.

اما چه بود که این همه مدت من در اندیشه زمان بودم. این حدیث عجیب توسط منطق صوری ارسطو کاملا قابل اثبات بود و جریانات زندگی که بر ما می گذرد و همه چیز در قالب زمان از هویت خود تهی میشود و همان حرکت جوهری ملاصدرا که همه چیز جز ذات خداوند در ذات و عرض دائما در حال تغییر است و ما اگرچه دائما تحت تاثیر زمان قرار میگیریم ولی خودمان هم در حال تغییر و تحول هستیم. چه به سوی تنزل شخصیتی و هویتی و چه به سوی تعالی، گاهی در طی زمان کم می آوریم و متاثر میشویم که چرا؟ اما باز با درک اینکه زمان تقریبا صفر است شاید آرامش نسبی بگیریم تا وقتی که از زمان کنده شویم و به سر منزل مقصود برسیم. برای نمونه من ده سال پیش در همچین روزهایی پایم را در خانه ای گذاشتم که هنوز که ده سال از آن روز ها میگذرد، آزرده خاطرم و احساس میکنم که همه چیز شوم و سیاه بود و من فریب خوردم. فریب عده ای که اهل دروغ بودند و با دروغ درست ده سال پیش در ماه آذر ضربه ای مهلک بر من وارد کردند. آنها صلاح خویش را در چیزی میدیدند که من بر عکس آن را میدیدم. از آن سال خیلی اتفاقات برای من افتاد از بیماری ها ، از دست دادن خانه و زندگی و آواره شدن و چه و چه . اما من شعله ای را در قلبم نگاه داشتم. مانند فانوسی که هنوز میخواست تا آخرین قطره نفت خود بسوزد. ولی زمان در گذر است به زودی شاید پدر و مادرم را از دست بدهم و بعد از چندی خودم هم تن خود را به خاک بسپارم و به دیار دیگری سفر کنم.

اما در این یک لحظه ی دنیا، راضی هستم. از تمام خوشی ها و تمام سختی ها و ناخوشی ها که بر من گذشت مخصوصا در این سالهای اخیر. بارها خندیدم و گریستم، بارها تفکر و تعقل بنیادی کردم، بارها غروب خورشید را دیدم. به سرزمین ها و کشور های ناشناخته پا گذاشتم و تنهایی چندین ساله ای که گمان میکنم تا آخر عمر با من باشد با خود به یدک کشیدم که در انسان های این روزگار که من زیستم کسی را نیافتم که اندیشه اش مرا مجذوب خود کند. همان آراسپ قدیمم با ریش هایی سفید گذشته از روزگاری سخت. من اما همه چیز را به آنها گفته بودم، نمیدانم چه شده اند ، آیا در این زمان صفر که یک پلک به هم زدن است به مقصود دنیایی خود رسیده اند یا به حرف های من رسیده اند، اما میدانم که اگر هنوز هم به حرف های من نرسیده باشند روزی خواهند رسید که من گفته بودم:

بله ! دنیا واقعا چنان است که گویی هرگز نبوده است و هر آنچه بوده است آخرت بوده است.
این مطلب کاملا با منطق ارسطویی قابل اثبات است . اگر یک کسر بنویسیم و در صورت آن n را بگذاریم و این n میزان عمر ما در این دنیا باشد ، اگر در مخرج زمان بی نهایت (که می تواند آخرت باشد) یا زمان ازل تا ابد در همین دنیا را بگذاریم. n تقسیم بر بی نهایت صفر میشود. و این صفر یعنی یک پلک به هم زدن. آری تمام این دروغ ها ، شارلاتان بازی ها، دزدی ها ، آدم کشی ها، نسل کشی ها و …. تنها برای این یک چشم به هم زدن رخ میدهد.

و ما همه در برابر قدرت خدا فانی خواهیم شد. (فنا با عدم متفاوت است) در واقع در مقام حق نابود میشویم: کل من علیه فان و یبقی وجه ربک ذوالجلال و الکرام

ما فراموش میشویم. مانند پرنده ای مرده !

این مرا یاد شعری از محمود درویش شاعر فقید فلسطینی میاندازد که اون هم مانند امام حسین و ارسطو و عقلای دیگر به بی ارزشی این دنیا پی برده بود. ای کاش میشد به قول شاملو به این مردم فهماند که خورشیدشان کجاست و باورمان کنند. ای کاش میشد که به آنان گفت که کارد هایشان را بیرون نیاورند مگر از برای قسمت کردن.

بماند برای آن پدری که نمیگذاشت فرزندش در مراسم عزای حسین ابن علی شرکت کند ! فراموش میشوی ! اگرچه شاید من هم فریب همان شخص را خورده باشم. شاید همه چیز یک فریب بود. فراموش میشوی!  آنگونه که من فراموش میشوم !

گمان میکنم از این پس فعالیتم در این سایت برای مردم باشد نه برای شخصی گمنام و بی نشان .

أنا لِلطَریق

هُناکَ مَن سَبَقَتْ خُطاهُ خُطای

مَن أملیٰ رُؤاهُ عَلیٰ رُؤای

هُناکَ من نَثَرَ الکَلامُ علیٰ سَجیَّتِه

لِیَعبرَ فی‌ حکایه

أو یضیءَ

لِمَن سَیأتی بَعدَهُ

أثراً غنائیاً و جِرسا

‌

تُنسیٰ کَأنَّک لَم تَکُن

شَخصاً و لا نَصّاً

و تُنسیٰ