إِنَّا للّه وإِنّا إِلَیهِ رَاجِعُونَ

در تاریخ شجریان را اینگونه ثبت کنید:

در صده چهارده پس از هجرت محمد مصطفی (ص)، که با وفات ایشان نبوت ختم شد. خداوند صدای خودش را در حنجره ملکوتی مردی به سرزمین پارسیان فرستاد.
آن مرد بزرگ محمد رضا شجریان نام داشت. آیاتی از قرآن را به صورت دعایی که با ربنا شروع میشد تلاوت کرد.

افرادی در آن زمان میزیستند که بخاطر سیاست، لیاقت ربنای وی را نداشتند، نام او در سرزمین پارسیان جاودان شد و خدا او را به سوی خود فراخواند و رجعت وی پس از هشتاد سال زندگی در عالم ناسوت به عالم ملکوت رخ داد.

ما خداییم و به سوی خدا باز می گردیم !

در حکمت خسروانی ما ایرانیان عرفای بزرگی مانند حسین ابن منصور حلاج بوده اند که فاش گفته اند انا الحق.  چون قائل دانستند وجودی مستقل غیر از خدا کفر است و توحید را نابود میکند. چه حلاج ها که رفته بر دارها، عین القضات ها که بدنشان را پوست کنند و ….

این ترجمه که ما از خداییم و به سوی خدا میرویم کاملا اشتباه است. چون اگر ما از خدا باشیم بحث کل و جز پیش می آید یعنی خدا کل است و ما جزئی از کل هستیم و کل با نبودن اجزا دچار نقصان میشود. ولی خدا دچار نقصان نمیشود . اگر آن ترجمه درست بود می نوشتند: انا من الله و انا الیه راجعون

اگر در آینده ، اگر هزاران سال دیگر نامی از ما در عرصه گیتی باقی بماند بی  گمان مردم آن روزگار خواهند گفت که او هم عصر و هم دوره و معاصر استاد محمد رضا شجریان بوده است.

خوشا به حال ما، که به گوش جان شنیدیم این نغمه های ملکوتی را و درک کردیم که خدای متعال در همه چیز تجلی میکند. صدای خداوند همیشه در این سرزمین جاوید خواهد ماند.

محمدرضا شجریان به بزرگی “حافظ”  در این دوران بود

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز

مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

نفس کشیدن در دنیایی که تو توش نباشی خیلی برای من سخته . خیلی !

آراسپ کاظمیان